रामले भात खायो |

भाइहरू पाठ पढ्छन् |

छानामाथि नचड |

रिसउठ्दो कुरा नगर |

नराम्रो नगर |

गाईगोठ बनाऊ |

हामी माथि जान्छौँ |

राम र श्याम दाजु भाइ हुन् |

आमा मलाई माया गर्नुहुन्छ |

मोनिकाले खाजा खाई |

भूपी शेरचन लोकप्रिय कवी हुन् | उनका कवितामा जनताका दु:खलाई सरल भाषामा व्यक्त गरेको पाइन्छ | उनी एक बिद्रोही कवी पनी मानिन्छन् |

यस संसारका बारेमा गम्भीर अध्ययन, खोज एवम् अनुसन्धान गरी वैज्ञानिक निष्कर्षमा पुग्ने काम त्यति सजिलो छैन |

विकासको सिद्धान्तअनुसार कुनै जाति ओह्रालो लागिरहेछन्, कोही उकालो लागिरहेछन् |

हठात् यसको दृष्टि आफ्ना बाबुको पाखुराका लामा दागमा पर्यो र सोध्यो – 'बा यहाँ के भयो हँ ?' कृष्णबहादुरले भने, 'लडा लडाइंमा गोली लागेको बाबु |'

उषा, निशा र मनिषाले नेपाली भाषाका बारेमा छलफल गरे; र उनीहरूले नेपाली भाषाको उद्गम संस्कृत भाषा हो भन्ने निष्कर्ष पनि निकाले | छलफलकै क्रममा उषाले भनी – "होइन ए निशा, नेपाली भाषालाई किन राष्ट्रभाषा भनिएको हो ?" निशाले हाँस्दै जवाफ दिई "ओहो ! तिमीलाई यति कुरा पनि थाहा रहेनछ | हाम्रो मातृभाषा नेपाली, बोलचालको  (सम्पर्क) भाषा, सरकारी कामकाजको भाषा तथा नेपालीहरू सबैले बुझ्ने र बोल्ने भाषा भएकोले राष्ट्रभाषा भनिएको हो  |" यसका निम्नलिखित विशेषताहरू रहेका छन् :

• सरकारी कामकाजको भाषा
• धेरै नेपालीहरूको मातृभाषा
• नेपालको सबैभन्दा ठूलो लिपि तथा साहित्य भएको भाषा
• सबै जातजातिको माध्यम भाषा |

नाती        -     नाति          : हाम्रो नाति बेलायतमा बस्छ |

पडाइ        -     पढाइ          : सलिनाको पढाइ धेरै राम्रो छ |

पण्डित्याइ -     पण्डित्याइँ   : गोपालका हजुरबुबा पण्डित्याइँ गर्नुहुन्छ |

माथी        -     माथि          : सविनाको घरको छानामाथि परेवाहरू बसेका छन् |

केराऊ      -     केराउ         : गंगालालले बजारबाट एक के.जी केराउ लिएर आए|

वहीनि      -     बहिनी       : दिपाकी बहिनी मामाघर गएकी छे |

तीमि       -     तिमी         : आज तिमी किन विद्यालय नगएको ?

कमिलो     -     कमीलो     : सानी नानीलाई रोटे कमीलोले चिल्यो |

इस्वर        -     ईश्वर       : ईश्वरले हामी सबैको रक्षा गरून् |

अतित       -     अतीत      : अतीतका कुराले मलाई निकै पिरोल्छ |

आत्मिय     -     आत्मीय   : उनी मेरी आत्मीय साथी हुन् |

आसिर्बाद     -     आशीर्वाद  : दशैंमा ठूलाबढाले सानालाई आशीवार्द दिन्छन् |

परिछ्या      -     परीक्षा        : मैले यसपाली एस.एल.सी. परीक्षा लेखेको छु |

• ­­संसार, संस्कृति, भनुँला, अँध्यारो, जाँच, नाउँ, अंश, सारांश, अँजुली, कंस, हंस, अंखोरा, संतोस,
• नोट : दुख, अत, वस्तुत, क्रमश, नि सन्देह जस्ता शब्दहरूमा शिराबिन्दु र चन्द्रबिन्दु लाग्दैन, विसर्गको मात्र प्रयोग हुन्छ | यी शब्दहरूलाई यसरी लेखिन्छ, दु:ख, अत:, वस्तुत:, क्रमश:, नि:सन्देह |

बुबाले भन्नुभएको एउटा ज्ञानबर्दक कथा आज पनि मलाई राम्रैसँग याद छ | त्यो  कथा यस्तो थियो | उहिले एउटा रानीटार भन्ने गाउँ थियो | त्यहाँ एउटा निमन नाम गरेको असाध्यै चालख केटो बस्थ्यो | ऊ केवल मेलापात मात्र गर्दथ्यो | ऊ सानै भएकोले होला मानिसले परिश्रम गरेर खानुपर्छ, ठग्ने बानी गर्नुहुँदैन भन्ने ज्ञान उसमा आएको थिएन | एकदिन उसका घरमा साँझमा एकजना योगी टुप्लुक्क आइपुगे | ती योगी र उसका बीचमा बेलुका निकै राम्रा गफगाफ भएछन् | त्यसरी योगीका कुराले निमनका आँखा खुल्यो | भोलिपल्ट बिहान सबेरै योगी आफ्नो बाटो लागेछन् | ऊ हिँडेको केही बेरपछि निमन बिउँझियो र भित्रबाट बाहिर आएर हेर्दा उसले योगीलाई देखेन | त्यसपछि ऊ घरको दलानमा भएको खाटमाथि बसेर हिजो बेलुका योगीसँग भएका गफहरू सम्झेर मुसुक्क मुस्कुरायो | निमनलाई योगीका कुराले चित्तबुझ्यो र आफू पनि अबदेखि समाजसेवी बनेर समाजको सेवा गर्ने अठोट गर्यो |

गरेर, गाँसी, छरेर, झरेर, ढोगी, विहान, मिर्मिर |